Ο Γεώργιος Αβέρωφ (γεννημένος ως Γεώργιος Αυγέρος – Αποστολάκας, Μέτσοβο 1815 – Αλεξάνδρεια 1899) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας, και ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς ευεργέτες. Από το Μέτσοβο μετέβηκε το 1837 στο Κάιρο της Αιγύπτου για να εργαστεί στο εμπορικό κατάστημα του αδελφού του Αναστασίου. Χάριν της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας και της τόλμης του εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο έμπορο της Αιγύπτου και σημαντικό μέλος των Ελλήνων της Αιγύπτου. Παράλληλα ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες, την αγορά και εκμίσθωση κτημάτων ενώ με τα ποταμόπλοιά του στον Νείλο κυριάρχησε στο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της Αιγύπτου. Από αυτές τις δραστηριότητες απόκτησε μία τεράστια περιουσία την οποία διέθεσε για εθνικούς και κοινωφελείς σκοπούς. Η πολυεπίπεδη ευεργετική του δράση εκδηλώνεται μέσα από δωρεές σημαντικών ποσών για φιλανθρωπίες, κοινωφελή έργα και δημιουργία εκπαιδευτικών και άλλων υποδομών, στην ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας, το Μέτσοβο, την Αθήνα αλλά και γενικότερα προς το ελληνικό κράτος. Μεταξύ αυτών, την ίδρυση Γεωργικής Σχολής στη Λάρισα, την ανέγερση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, τη δωρεά προς το Ωδείο των Αθηνών, τη δωρεά για την αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού σταδίου, όπου τελέστηκαν οι πρώτοι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες, την αποπεράτωση του Πολυτεχνείου των Αθηνών και τη δωρεά για την ναυπήγηση σύγχρονου θωρηκτού με το οποίο η Ελλάδα κυριάρχησε στο Αιγαίο πέλαγος.
Αρμάνων Ευεργετών Σύναξις.Έργο του ζωγράφου Ιωσήφ Κόττα απο την Σελενίτσα της Β. Ηπέιρου Θεσσαλονίκη 1998. Ιδιωτική συλλογή. Απο αριστερά προς τα δεξιά: Βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας, Κων/νος Ζάππας, Αχιλλέας Ποστολάκας, Σίμων Σίνας, Γεώργιος Σίνας. Καθιστοί: Νικόλαος Στουρνάρης, Γεώργιος Αβέρωφ, Γεώργιος Σταύρου, Βαρώνος Κων/νoς Μπέλλος, Μιχαήλ Τοσίτσας, Δημήτρης Ποστολάκας, Στέργιος Δούμπας, Ιωάννης (Ζαν) Νίκου. Πίσω όρθιοι: Απόστολος Αρσάκης, Ευάγγελος Ζάππας.
Οι Έλληνες έμποροι, πραματευτάδες και επαγγελματίες, οι ξενητεμένοι μέσα και έξω από την οθωμανική αυτοκρατορία, φεύγοντας μακριά απ’ την πατρίδα τους δεν είχαν σαν μόνο κύριο σκοπό την ατομική τους πρόοδο ή απόκτηση πλούτου. Μέσω του πλούτου επεδίωξαν την εξυπηρέτηση, ενίσχυση και βοήθεια όχι μόνο των οικείων των αλλά και της ιδιαιτέρας τους πατρίδας και του έθνους ολόκληρου. Το όραμα που τους φλόγιζε και τους καθιστούσε δυνατούς να πετύχουν και να αποκτήσουν πλούτο, ήταν να επανέλθουν μια μέρα με εκπληρωμένα τα όνειρά τους, να γίνουν νοικοκυραίοι, Προύχοντες στην πατρίδα τους συνάμα και ευεργέτες αυτής. Με το όραμα αυτό ξεκίνησαν και αναδείχθηκαν οι μεγάλοι εθνικοί ευεργέτες της νεότερης Ελλάδας. Μεταξύ αυτών ένας σημαντικός αριθμός, Βλάχοι, απ’ την ‘Ήπειρο και τη Μακεδονία. ”Οι Βλάχοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Γένους. Κληροδότησαν τα ΠΙΟ όμορφα δώρα, έκτισαν για τον αθηναϊκό λαό τα πιο όμορφα οικοδομήματα, θεμελίωσαν στην Αθήνα τα ομορφότερα φιλανθρωπικά αλλά και εκπαιδευτικά κτίρια του Ελληνικού κόσμου”. Victor Berard: La Turquie et Hellenisme conternporain” Paris 1896.